- disturbo
- dis-turbo, āvi, ātum, 1, v. a., to drive asunder, to separate by violence, to throw into disorder, disturb.I.Lit.A.In gen. (rarely):B.
vidistis contionem gladiis disturbari,
Cic. Mil. 33 fin.:sortes,
id. Div. 1, 34 fin.:freta (Auster),
Sen. Hippol. 1012. —Far more freq. and class. (but not in the Aug. poets),Pregn., to demolish, destroy (esp. freq. of buildings):II.aedes,
Lucr. 2, 1102; so,domos,
id. 6, 241:domum meam,
Cic. Phil. 5, 7, 19:urbes,
Lucr. 6, 587:porticum Catuli,
Cic. Att. 4, 3 et saep.:ignis cuncta disturbat ac dissipat,
id. N. D. 2, 15, 41: opera, * Caes. B. C. 1, 26, 1:si qua in vineis fossor disturbavit,
Col. 11, 2, 38.—Trop., to frustrate, thwart, ruin:at nunc disturba quas statuisti machinas,
Plaut. Ps. 1, 5, 137: vitae societatem, Cic. Rosc. Am. 38, 111; cf.concordiam,
Sall. H. Fragm. 1, 19 ed. Gerl. (Orat. L. Philippi); so,disturbare atque pervertere legem,
Cic. Agr. 2, 37, 101:judicium tollere ac disturbare,
id. Sull. 5, 15; cf. ib. 25, 71:rem,
to hinder, prevent, id. Fam. 11, 21 fin.; cf.nuptias,
Ter. And. 1, 2, 11.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.